આઘે આઘે જળ જમનાનાં વ્હેણ જો.

એને કાંઠે ઓધવ, મારું ગામડું.

પાદર એનાં પ્રેમભર્યાં મલકાય જો,

બોલે ને ડોલે જ્યાં મનહર મોરલા

ગરવી ને ગુણવન્તી વ્રજની ગાવડી.

નમણી નેહભરી એ વ્રજની ગોપીઓ.

ગોવર્ધનની ઘેર ઘટુંબી ગાળીએ

ગોકુળની ગોવાળી અમને સાંભરી,

રમ્ય રૂપાળા જમનાજીના ઘાટ જો.

આકાશી અંબોડે ટમકે તારલા.

નીલાં ને નિત નિર્મળ ચમકે જ્યાં હજી

ગોપીનાં નયનો ને જળના વીરડા.

ઓધવ, કે’જો વળતાં વ્રજની વાત એ

જોયું ને જાણ્યું તે અમને સામટું.

એની એ છે વનરાવનની વાડીઓ?

એવા ને એવા ગોકુળના ગોંદરા ?

એની એ છે જળ જમનાની પાટ જો ?

એવી તે એવી જ કંદંબની છાંયડી ?

એવા ને એવા રઘવાયા નદ શું ?

એવી ને એવી જ અધીરી માવડી ?

ભોળાં ને ટળવળતાં જેને છોડિયાં

એવાં ને એવાં એ વ્રજનાં માનવી ?

લાડકડી ને લાખેણી લજવાળ જો,

મીઠા ને મનગમતા જેના બોલડા,

અલબેલી એ અણબોલી ઉર ઝૂરતી

અધરતણી અધિકારી મારી મોરલી ?

ઓધવ ! લૂયાં એનાં આંસુ શી રીતે ?

ઓધવ! કેજો વળતાં એ સહુ વાત જો.

સાંભળશું ને સ્મરશું વસમી એ ઘડી,

રથ મારો રણકારે દોડયો જાય જો,

ધૂળ ઊડે ને ઢાંકે ઢગ ગોકુળિયું.

તળાજા

તા. ૨૩-૧-૪૨