રેખ્તા
હિન્દવી
સૂફીનામા
રાજસ્થાની
કો’કનાં તે વેણને વીણી વીણીને, વીરા!
ઊછી-ઉધારાં ન કરીએ;
હૈયે ઊગે એવી હૈયાની વાતને
ફૂલ જેમ ફોરમતી ધરીએ.
કોયલ તો કોઈનો ટહુકો ન માગે ને
મોરલો કોઈની કેકા,
માનવીનું કાળજ તે કેવું કર્યું?
પીડ પોતાની, પારકા લ્હેકા!
રૂડા-રૂપાળા સઢ કોકના શું કામના?
પોતાને તુંબડે તરીએ.—
કોઈ કોઈ સંભારે રામટેકરી,
કોઈ ઓઢા-હોથલની ગુહા,
ચોમાસે ક્યાંક ક્યાંક શલોક ચગે
ક્યાંક દરદે નીંગળતા દુહા :
જીવતી ને જાગતી જીવનની ખોઈમાં
કોઈની ભભૂત ન ભરીએ—
પોતાની વાંસળી પોતે બજાવીએ ને
રે લાવ દઈએ સૂર,
ઝીલનારું એને ઝીલી લેશે, ભલે
પાસે જ હોય કે દૂર :
ઓલ્યા તો મોતમાં જીવી ગિયા, વીરા!
જીવતાં ન આપણે મરીએ.—
કો’કનાં તે વેણને વીણી વીણીને, વીરા!
ઊછી-ઉધારાં ન કરીએ.
સ્રોત
- પુસ્તક : સંજ્ઞા (પૃષ્ઠ ક્રમાંક 36)
- સર્જક : મકરંદ દવે
- પ્રકાશક : શ્રી હરિહર પુસ્તકાલય
- વર્ષ : 1964