રિસામણે જતી વેળાનું ગીત

કાંખમાં ઘાલી છોકરું માથે પોટકું હાલી પીર.

(પગથી ઠસ્સાભેર ઉતાવળ સામટી ઊડે

જેમ કે ઊડે આભમાં કાબર-કીર)

મરને માથાબંધણું મેલુંદાટ જોઈ સંભારતો

વાવડ પૂછતો મારા ગામના : મારે શું?

જીવ ટાઢોબોળ રાખશું ભરત ભરશું

આઠે પૉર હિલોળા હીંચકો અને હું

મારી બલારાત વેઠે ઉજાગરા, વેઠે વ્રત વેઠે અપવાસ

નીતારે આંખ્યને નેવે નીર.

આંય તો મીઠી માવડી ખીલે ગાવડી

સખિસૈયરું હશે ભાઈ અને ભેજાઈ

ન્યાં સૂનાં–અણોસરાં તોરણ–તકતા

ભીંત્યું અડવી, ઝાંખાં ઓરડા ને અભડાઈ

હુંય વાલામૂઈ થઈ આફૂડી ગઈ’તી ના’વા

સાવ કોરી ધાકોર નદીને નીર.

risaamane jatii vellanun geet