રેખ્તા
હિન્દવી
સૂફીનામા
રાજસ્થાની
સિતાંશુ યશશ્ચંદ્ર
એક લીમડાની ટોચની ડાળી, – લે વાત કર્ય!
મ્હેક માંજરથી વળી લટકાળી – લે વાત કર્ય!
હામું મારું યે ઘર્ય બહુમાળી, સું વાત કર્ય?
નકર? – એમાં તો રૂબરૂ થઈ ગ્યાં એ સાંજરે...
સાવ નવાસવા આવ્યા’તા રે’વા, – હાં ને તે કૈં!
ન’તી ખાસ કોઈ સાથે લેવાદેવા, – સમજી સકાય,
આખો દાડો તો દોડધામ પોંચી, – હાં ને તે કૈં!
ચઢ્યા મેડી, ‘થાક ખાઈં’ એમ સોચી – સમજી સકાય.
પાય આફુડા ઝરૂખડે લઈ ગ્યા, – તો સુ કરે?
અલ્યા, એમાં તો રૂબરૂ થઈ ગ્યાં, એ સાંજરે...
એક લીમડાની ટોચની ડાળી.
એ તો જલમ ધરી એકલડી રૈ’તી – એ મજો ઓર.
હાવ અલ્લડ અનોખી એ થૈ’તી – એ મજો ઓર.
કોઈ જોવે એની ટેવ એને નો’તી – એ... એમ કે?
લળી પોતાનાં રૂપ પોતે જોતી, – તે... એમ કે?
એક લટકે મારાં લોચન ખેંચાઈ ગ્યાં, – તું સું કરે?
અલ્યા, એમાં તો રૂબરૂ થૈ ગ્યાં એ સાંજરે...
એક લીમડાની ટોચની ડાળી.
હું તો, હાચું કવ? પ્રેમમાં પડી ગ્યો, – લ્યા, ખરો તું તો!
હતો માણહ, હું ન’તો કાંય લીમડો, – હા, એ જ તો!
એય ઝૂમી જરાક. બોલો કેમ? – કોણ કહી સકે?
ન’તો એ જ, લ્યા, સવાઈ સાચ પ્રેમ? – કોણ કહી સકે?
કે ફક્ત મારો સમી સાંજનો એ વ્હેમ? – કોણ કહી સકે?
મને માણસાઈ પાર કોક લઈ ગ્યાં સાંજરે,
અમે એવાં તો રૂબરૂ થઈ ગ્યાં એ સાંજરે...
એક લીમડાની ટોચની ડાળી.
પછી આભમાં આવી રાતડી, – એ આવે એ તો!
મેં તો તારેતારા સાથ માંડી વાતડી, – લે, ખરો તું તો!
મને મલી નવી લીમડાની જાતડી, – હાં ને તે કાંઈ!
નવે રસકસ ભરાઈ મારી છાતડી, – હાં ને તે કાંઈ!
મારી પાંપણ છવાઈ ગઈ મ્હેકમ્હેક માંજરે! –
અમે એવાં તો રૂબરૂ થ્યા’તાં એ સાંજરે...
પછે?!
પછે? બસ આ જ,
કે હું તો લીમડાની ટોચની ડાળી, – લ્યા, ખરેખાત?
હામે એનું આ ઘર્ય બહુમાળી, – લ્ચા, ખરી વાત!
(જાન્યુઆરી ૧૩, ૨૦૧૩, મોજે સમા, ગામ વડોદરા)
સ્રોત
- પુસ્તક : મહાભોજ (પૃષ્ઠ ક્રમાંક 61)
- સર્જક : સિતાંશુ યશશ્ચન્દ્ર
- પ્રકાશક : આર. આર. શેઠની કંપની
- વર્ષ : 2019