મારા રે હૈયાને તેનું પારખું

કયારે રે બુઝાવી મારી દીવડી, કયારે તજી મેં કુટિર;

કઈ રે ઋતુના આભે વાયરા, કઈ મેં ઝાલી છે દિશઃ

નહીં રે અંતર મારું જાણતું.

કેવાં રે વટાવ્યાં વન મેં આકરાં, ઊંચા ઊંચા પહાડ;

કેમ રે વટાવી, ઊભી માર્ગમાં, અંધારાની એ આડઃ

નહીં રે અંતર મારું જાણતું.

વગડે ઊભી છે નાની ઝૂંપડી, થર થર થાયે છે દીપ;

તહીં રે જોતી મારી વાટડી, વસતી મારી ત્યાં પ્રીત:

મારા રે હૈયાને તેનું પારખું.

પડયા રે મારા પગ જ્યાં બારણે, સુણિયો કંકણનો સૂર;

મૃદુ એ હાથ દ્વારે જ્યાં અડ્યાં, પળમાં બંધન એ દૂર.

મારા રે હૈયાને તેનું પારખું.

ફરીને કુટિરદ્વારો વાસિયાં, રાખી દુનિયા બહાર;

પછી રે હૈયાં બેઉ ખેાલિયાં, જેમાં દુનિયા હજાર!

મારા રે હૈયાને તેનું પારખુ.

mara re haiyane tenun parakhun