ક્રાન્તિ ઝંખના

ક્રાન્તિ ઝંખના

મ્હારી માઝમ રાતનાં સોણલાં ચમકી ચમકી ચાલ્યાં જાય,

મ્હારી આતમ-જ્યોતના દીવડા ઝબુકી ઝંખવાય: –ટેક

ઝંપે જરી રોતાં લોચનિયાં ત્યાં ઝબકીને જાગી જવાય,

આધે આધે આછા યુગનર કેરા પડછાયા પથરાય રે

મહા વીર મોટા દરશાય: મ્હારીo

આભ લગી એનાં મસ્તક ઊંચા ને પગ અડતા પાતાળ,

જુગ જુગના જેણે કાળ વ્હલોવ્યા ને ડોલાવી ડુંગર માળ રે

ફોડી જીવન રૂંધણ પાળ: મ્હારીo

ઠપકો દેતી હસતી મૂરતી એ ઝળહળતી ચાલી જાય,

સ્વપ્ન સરે મ્હારે કાન પડે મ્હારા દેશની ઊંડેરી હાય રે

એનાં બંધન ક્યારે કપાય: મ્હારીo

ઘન ઘન અંધારાં વીંધણહારો જાગે કો ભડવીર, —

ડરતાં ડરતાં ડગલાં ભરતાં આ તો વામન સરખાં શરીર રે

અણભીંજલ ઊભાં છ તીર: મ્હારીo

જરિક જરિક ડગ માંડતાં મ્હારી જનનીને ના વળે ઝંપ,

આવો વિપ્લવ! આવો જ્વાલામુખી! આવો રૂડા ભૂમિ કમ્પ રે

તોડો જીર્ણતા દારુણ થંભ : મ્હારીo

kranti zankhana