એક બપોરે જતે શિયાળે જતો હતો હું જંગલમાં,

અટકી અટકી કલરવ કરતાં પંખીગણ ત્યાં તરુગણમાં;

જરા જરા ટાઢો છે વાયુ, મનગમતો તડકો મળતો,

ઝડુ કરે ચરણો ને જાણે અંતરમાં કોઈ હસતો.

જોયું નાનું ઝાડ એક એ ડોલે ને ચમકાવે પાન,

એમાં તું શું સમજ્યો અલ્યા! શાને નાચી ઊઠ્યો પ્રાણ?

આવાં ઝાડ ઘણાં યે વનમાં, આમ જ ડોલે ચમકે આમ,

જોઈ આને નાચી ઊઠે કહે કહે અલ્યા શું કામ?

જવાબ કિન્તુ એ આપે ના, કહે ચરણને ચાલો ના.

થંભ્યાં મારાં ચરણો જોયો તેજ તણો મેં ત્યાં વિસ્તાર,

ધરણી વન ને તડકાને મેં થયેલ દીઠાં એકાકાર;

સૂતો હું ધરતીને હૈયે, મુજ હૈયે આવ્યું આકાશ,

ઝાડ, છોડના સુખનો મારા અંગેઅંગે લાવ્યો પાશ.

ખરી પાંદડાં આવે માથે, પંખી કોઈક ઊડી જાય,

ધૂળ આવતી ઝીણી ઝીણી શરીર આખે એ વીંટળાય,

કાયા મારી તડકા કેરી હૂંફેથી જે હરખાય.

ધરતી મારી, નભ મારું ને વનવગડા મારા સૌ સાથ,

અહો! કેટલે દા’ડે આજે ભીડી લીધી આવી બાથ.