રેખ્તા
હિન્દવી
સૂફીનામા
રાજસ્થાની
અમે રે સાબરજળને સોંપિયો,
વાણીહરિવરનો હો દીવો રે;
અમે રયાં ઊણાં ને સિંધુ સંભર્યા,
મ્હેરામણમંદિર ગ્યો મરજીવો રે;
તેજ તો ગયું ને તખત રહી ગયું.
સાગર! તમે શું સિદ્ધિસૂન થ્યા?
તમારલે અટક્યા શા અસબાબો રે?
રતન હતાં તે તમે આંતર્યાં,
વસુધાને વખ્યા ને વિલાપો રે;
તેજ તો ગયું ને તખત રહી ગયું.
દોટવી દોટવીને દિલડાં રાખિયાં,
કોને કહીએ કરમની કઠણાઈઓ રે;
જંપેલા જખમો રે જીવડે જલી રિયા
છઠ્ઠીલેખે ખણી દુખડાંખાઈઓ રે;
તેજ તો ગયું ને તખત રહી ગયું.
અમે રે ધરતી-ભંગાર માનવી,
અમારલે આપ્યાંનાં ઉર પહોળાં રે;
અમારો પીરાણો તમને આપિયો,
બિછવે એ ચેતન-મોતિયું બહોળાં રે
તેજ તો ગયું ને તખત રહી ગયું.
અમે રે આપ્યા તમે એ પાળજો,
લખશે એ પોલાણપીરની વાતો રે;
સૂરજ ચાંદાના આકાશી ઓરતા,
કરશે પોતાના મુદમાતો રે;
તેજ તો ગયું ને તખત રહી ગયું.
સ્રોત
- પુસ્તક : સોહમ્ (પૃષ્ઠ ક્રમાંક 73)
- સર્જક : દામોદર ભટ્ટ ‘સુધાંશુ’
- પ્રકાશક : પોતે
- વર્ષ : 1960