રેખ્તા
હિન્દવી
સૂફીનામા
રાજસ્થાની
ન્હાનાલાલ દલપતરામ કવિ
બ્રહ્માંડ બ્રહ્મે પાથર્યું સુખકુંજ સમ ઊંડું,
ત્ય્હાં એકલો ઊડું.
જન, જગત, સૂર્ય, સુહાગી જ્યોત્સ્ના: વિશ્વ બહુ રૂડું
પણ એકલો ઊડું.
બીડ્યાં પ્રગટતાં પિચ્છ મેં, પડઘો પડ્યો ‘અહાલેક,’
સુણ્યું સાધુઓએ ‘ભેખ';
હિમમાળ કેરાં શિખરશિખરે શબ્દ એ ઢૂંઢું:
હું એકલો ઊડું.
રસના ઉછળતા મૉજ! અયિ સૌન્દર્યના સિન્ધુ!
મુજ ખૂટિયાં બિન્દુ;
વિધુબાલ! મા છબતી મને, પડશે રખે કૂડું:
હું એકલો ઊડું.
ગર્જે મહાનદ ખીણ ભરી, નભ એ ઝીલે ઝમકાર,
ભીષણ ઢળે જલધાર;
આધી ગુફાઓ જોગીની, ગૂઢ મન્ત્ર ત્ય્હાં છોડું:
ને એકલો ઊડું.
દીધું વિધિએ તે પીધું, લીધું રૂપ અબધૂત ઘોર,
તોડી જગતના તોર;
ભયભૂલણી જગજીવન છો ભાખે હવે ભૂંડું:
હું એકલો ઊડું.
મૂંઝવે મનુજને એવી આ વનવન વહે એકાન્ત,
પશુબોલ પડિયા શાન્ત:
અંઘોળ કરી આનંદના વાઘા વિરલ ઓઢું,
ને એકલો ઊડું.
સુંદર ભલે સૃષ્ટિ હજો મનમોહિની અભિરામ,
ન્યારાં અમારાં ધામ:
એકાકી આભે ઊતરી, એકાકી ભમી, બૂડુ:
હું એકલો ઊંડું.
સ્રોત
- પુસ્તક : ન્હાનાલાલ-મધુકોષ (પૃષ્ઠ ક્રમાંક 18)
- સંપાદક : અનંતરાય રાવળ
- પ્રકાશક : સાહિત્ય અકાદમી
- વર્ષ : 2002