માર્ચ ૧૮૭૦ – માર્ચ ૧૯૧૩

અહો! અભરખી, નીલમરંગી, પશ્ચિમ સાગર, વણઝારા!

ટોચે, અશ્વ ઉપરની સ્ત્રીના કેશ ફરફરે એકધારા —

મેં એને ચાહી, દીધા એણે પણ ઉરના ધબકારા.

જળકૂકડી છેટે કલરવતી, મોજાંઓ પણ દૂર – સુદૂર

દરિયે પ્રતિબિંબિત આકાશે છેડે અવિરત ઝીણા સૂર;

ઉપર, માર્ચના તડકિ્ત દિવસે, અમેય હસતાં'તાં સુમધુર.

ત્યાં વીંટળાયું વાદળ, સતરંગી વર્ષા ઊડતી આવી,

અસ્તવ્યસ્ત ધૂસરતા આટલાંટિકે સ્તરો પણ રેલાવી,

…સૂરજ પુનઃ પ્રવેશ્યો – જળને શાલ જામલી પ્હેરાવી.

– સૌંદર્યો ખડકાળ સજીને હજી 'બીની' વીંધે આકાશ,

હું ને એ નહીં જઈશું ત્યાં? આ માર્ચ તણો આવ્યો છે માસ!

વીત્યા માર્ચની મીઠી ગોઠડી ફરી માંડશું બેસી ૫ાસ...

ભલે ઝૂલે ખડકાળ રૂપમાં પશ્ચિમ કાંઠો રહી – રહી,

અશ્વ સવારી કરતી યુવતી – બીજે જ સ્થળ જઈ – વસી ક્યંહી...

નથી 'બીની'ની જાણ, ન પરવાહ – ત્યાં એ હસશે કદી નહીં.

(અનુ. ઉદયન ઠક્કર)