રાગ ભરથરીનો.

(જનુંની જીવોરે ગોપીચંદની -એ રાગ.)

પીંગલા—

ધીક યુવા ધીક મુજને, ધીક કામ વિકારજી;

જેણેરે ભુવાની મુને સત્યથી કર્યા નીચ વિચારજી;

ભેખરે ઉતારો રાજા ભરથરી.

ક્ષમા કરોરે રાજા રંકછું, નારી અજ્ઞાન જાતજી;

અન્ય વખત આવું નહીં કરૂં, લાજ્યાં માતને તાતજી;

ભેખરે ઉતારો રાજા ભરથરી.

ભર્તૃહરી—

કપટ રૂપી રાણી પીંગલા, એશું બોલે વચનજી;

રાજરે તજ્યું તુજ કારણે, જો વિચારીને મનજી;

ભિક્ષા દેને મૈંયા પીંગલા,

તુંરે ખોટી ખોટું રાજ છે, ખોટો સારો સંસારજી,

અલખ જગાવું વને એકલો, જેથી પામું ઉધારજી;

ભિક્ષા દેને મૈયા પીંગલા.

પીંગલા—

રહોરે રાજા રસોઈ કરૂં, જમતા જાઓ સ્વામીનાથજી,

ક્ષીરરે નીપજાવું ક્ષણ એકમાં, જમીએ આપણ સાથજી;

ભેખરે ઉતારો રાજા ભરથરી.

મઢીરે કરાવું રંગ મોહલમાં, રાખું ગુપ્ત અવાસજી;

જેમરે જાણે નહીં જગતમાં, સાધો જોગ રહી પાસજી;

ભેખરે ઉતારો રાજા ભરથરી.

ભર્તૃહરી—

મેહેલરે તારાને રાણી શું કરૂં, કેવો ગુપ્ત અવાસજી,

ક્ષીરરે ભોજન તારૂં રાણી શું કરૂં, નથી ભોગની આસજી;

ભિક્ષા દેને મૈયા પીંગલા.

વાસી જંગલના જોગી અમે, નહીં ગ્રામમાં વાસજી,

વિષની વેલીથી અળગો રહું, નહીં નારીનો પાસજી;

ભિક્ષા દેને મૈયા પીંગલા.

પીંગલા—

ભગવાં જોઈ રાજા ભરથરી, દાવાનળ દીલ થાયજી;

માઈ કહો ન મારા કંથજી, લાગે દેહમાં લાયજી;

ભેખરે ઉતારો રાજા ભરથરી.

ભર્તૃહરી—

વધુરે શું વદું રાણી પીંગલા, કરૂં અરે કેટલો ઉચારજી;

બધુ જેવોરે બંધુ તજ્યો, માર્યો વચનનો મારજી;

હવેરે રાજને રાણી હું શું કરું.

પીંગલા—

વાંકીરે વીંધતા મુંને ભુલવી, લખીયા લેખ તેં લલાટજી;

આનુંરે પ્રાયશ્ચિત હવે હું શું કરું, મારગ આપો પૃથ્વી માતજી;

ભેખરે તારો રાજા ભરથરી.

ત્રણંસો નારીરે અન્ય આપની, માલવપતિ મહારાજજી;

એકને કારણે એને નવ તજો, પાપી પીંગલાને કાજજી;

ભેખરે ઉતારો રાજા ભરથરી.

ભર્તૃહરી—

મોહ છોડી દે રાણી પીંગલા, પ્રીતે કરી સત્સંગજી;

સગુંરે નથીરે કોઈ કોઇનું, આ સંસાર પતંગજી;

ભિક્ષા દેને મૈયા પીંગલા.

દેતી હુંતો ભિક્ષા દે મુને, નહીંકર કરૂં ગ્રહ ત્યાગજી;

ગુરૂજી મારારે રોષે થશે, ચાલી જાય જમાતજી.

ભિક્ષા દેને મૈયા પીંગલા.