મારે રુદિયે બે મંજીરાં:
એક જૂનાગઢનો મહેતો, બીજી મેવાડની મીરાં....
કૃષ્ણકૃષ્ણના રસબસ રણકે
પડે પરમ પડછન્દા;
એક મંજીરે સૂરજ ઝળહળ,
બીજે અમિયલ ચન્દા.
શ્વાસશ્વાસમાં નામસ્મરણના સરસર વહત સમીરા...
રાસ ચગ્યો ને હૈડાહોંશે
હાથની કીધી મશાલ;
વિષનો પ્યાલો હોઠ પામીને
નરદમ બન્યો નિહાલ,
હરિનાં જન તો ગહનગભીરાં, જ્યમ જમુનાનાં નીર....
મારે રુદિયે બે મંજીરાં.
mare rudiye be manjiranh
ek junagaDhno maheto, biji mewaDni miran
krishnkrishnna rasbas ranke
paDe param paDchhanda;
ek manjire suraj jhalhal,
bije amiyal chanda
shwasashwasman namasmaranna sarsar wahat samira
ras chagyo ne haiDahonshe
hathni kidhi mashal;
wishno pyalo hoth pamine
nardam banyo nihal,
harinan jan to gahanagbhiran, jyam jamunanan neer
mare rudiye be manjiran
mare rudiye be manjiranh
ek junagaDhno maheto, biji mewaDni miran
krishnkrishnna rasbas ranke
paDe param paDchhanda;
ek manjire suraj jhalhal,
bije amiyal chanda
shwasashwasman namasmaranna sarsar wahat samira
ras chagyo ne haiDahonshe
hathni kidhi mashal;
wishno pyalo hoth pamine
nardam banyo nihal,
harinan jan to gahanagbhiran, jyam jamunanan neer
mare rudiye be manjiran
સ્રોત
- પુસ્તક : શબ્દનું સાત ભવનું લેણું છે (પૃષ્ઠ ક્રમાંક 117)
- સંપાદક : રવીન્દ્ર પારેખ
- પ્રકાશક : ગુજરાત સાહિત્ય અકાદમી
- વર્ષ : 2009