રેખ્તા
હિન્દવી
સૂફીનામા
રાજસ્થાની
વહેલી સવારે
વૃક્ષ પરથી ખરે
એક-એક-એક પારિજાત.
જાણે ત્યજ્યાં!
તમામ વળગણ!
બીજી સવારે ફરી
કેસરી દાંડીએ
મઘમઘતો મોહ!
*
ડાળે બેઠાં પંખી
વહેલી સવારે ઊડે
અનંત આકાશને કાપીને
ધરતીને માપીને
સાંજે પાછાં વળે
કોના મોહે?
*
નામ બોલાયું-ને
મડદાઘરમાંથી
મડદું બહાર લવાયું.
નામ અને શરીરનું
અગ્નિસ્નાન પૂર્વનું
બસ, આ છેલ્લું ઐક્ય!
સ્રોત
- પુસ્તક : શૂન્યતામાં પૂરેલા દરિયાનો તરખાટ... (પૃષ્ઠ ક્રમાંક 292)
- સંપાદક : ઉષા ઉપાધ્યાય
- પ્રકાશક : ગુજરાત સાહિત્ય અકાદમી
- વર્ષ : 2007