તદ્દન નગ્ન, જ્યારે તે દાખલ થઈ

ત્યારે આ બધા જ આદમીઓ અંદર હતા.

તેઓ પીતા હતા, અને તેના ઉપર થૂંકવા માંડ્યા.

નદીમાંથી હમણાં જ આવેલી, એથી તે કશું જ સમજી નહીં.

તે રાહ ભૂલેલી એક મત્સ્યકન્યા હતી.

તેના ચળકતા માંસલ દેહ પરથી મેણાંટોણાં વહેતાં રહ્યાં.

અશ્લીલતાએ તેનાં સોનેરી સ્તનોને લથબથ કરી મૂક્યાં.

આંસુથી અજાણી, તે રડી નહીં.

વસ્ત્રથી અજાણી, તેણે વસ્ત્ર વીંટ્યાં નહીં.

સિગરેટનાં ઠૂંઠાં અને બળેલાં-ઝળેલાં બૂચથી તેઓ તેને ઘોંચતા રહ્યા,

અને બેફામ હાસ્ય સાથે તેઓ પીઠાંની જમીન પર આળોટ્યા.

તે બોલી નહીં, કારણ વાણીથી તે અજાણી હતી.

તેના હાથ પોખરાજ જેવા હતા.

પરવાળાના પ્રકાશમાં એના અશબ્દ હોઠ ફરક્યા,

અને આખરે, પેલે બારણેથી તે ચાલી નીકળી.

નદીમાં તે પ્રવેશી ન પ્રવેશી ત્યાં તો તે નિર્મળ થઈ ગઈ.

વરસાદમાં સફેદ પથ્થરની જેમ તે ફરી એક વાર ઝળહળવા માંડી;

અને પીઠ ફેરવી સ્હેજ પણ મીટ માંડ્યા વગર, તે ફરી પાછી તરવા લાગી,

ખાલીપણાં તરફ તરી, પોતાની મરણતા તરફ તરી.

(અનુ. સંજય ઠાકર)