માફ કરજે, દોસ્ત રઘલા

માફ કરજે, દોસ્ત રઘલા,

તારી જેમ શાકુંતલને માથે મૂકી

નથી નાચી શકાતું મારાથી.

હું તો રહ્યો ગામ પાટણનો માલો.

કાચા કુંવારા મારા કાનમાં

ધગધગતું સીસું રેડાયું

ત્યારથી,

આંખોને ઘેરી વળ્યું છે

ઉપનિષદોનું આધ્યાત્મિક અંધારું,

બોલ... કહે!

કાળા અક્ષર કુહાડે કેમ ન મારું!

માફ કરજે, દોસ્ત રઘલા.

મારો તો આખો ‘અધમ’ અવતાર એળે ગયો છે.

મોંહે-જો-ડેરાથી મુંબઈની

ગંધાતી ગટરોના મેનહૉલમાં.

બોલે કહે...

તારા ‘ભવ્ય ઇતિહાસ’નો ટૉઇલેટ પેપર

આ ગંધ કદી બંધ કરી શકે ખરો!

માફ કરજે, દોસ્ત, રઘલા.

ઢોરાંથી માંડ દોઢ દોકડે વેચાતી મારી જાતને

તારા દરબારનાં ‘નવરત્નો’થી મોંઘેરી માનવાની ભૂલ

મારાથી થાય એમ નથી.

મને મળી ચૂક્યો છે વસમો ‘વસવાટ’

તારા

‘સુવર્ણયુગ’ના ઉકરડા વચ્ચે.

maph karje, dost raghla