માંદગીમાં બાપુજી

માંદગીમાં બાપુજી

૧

કેટલી બધી દૂર છે

સામેના ટેબલ પર પડેલી મોસંબી

છે તો બે હાથ

પણ દેહના બુઝાતા અગ્નિમાં ગળતા

ફિક્કી કીકીઓ તાગે... તગ તગ

જીભે ચોડ્યા સ્વાદ

પગોએ ત્યજ્યા રસ્તા

એક નાનકડી મોસંબી હઠીલી થઈ

બાપુજીની આજે પરીક્ષા કરે છે

લે અડ, અડાય તો અડ. હું આ રહી

વસાયેલા હાથો

હંમેશાં હાથમાં આવી જતી મોસંબી

આજે ઝનૂની બની છે

પૃથ્વીની પેલે પાર જઈને પડી છે.

૨

ઓરડામાં તેઓ એકલા છે.

મારા બાપુજી!

બા પ્રાર્થનામાં રોકાયેલી છે

રાતભર બા કે બાપુજી કોઈ ઊંઘ્યા નથી

આંખમાં ઝીણા ઝીણા અંગારા ધખે છે

બાપુજી જીભે લોચા વળે છે,

અક્ષરના ટટ્ટાર મરોડો પાણીમાં પડ્યા ઢેફા જેવા

બા તેમના બોલ વાંચવા મથે છે

બાપુજી બોલવા શીખતા હશે ત્યારે...

તેમની બા મથી હશે એમ

બાનો હાથ બાપુજીના ધીખતા કપાળે અડે છે

બાપુજી બાના હાથને અડે છે, જકડવા કરે છે

મૃત્યુના શ્વેત ભયને પવિત્ર કરતો હાથ

ઓરડો વિસ્તરીને પૃથ્વીના કદમાં ફેલાઈ જાય છે

એક હાથથી કેટલું બધું થાય છે!

mandgimaan bapujii