જૂના બંદાઓ યાતના વિશે ક્યારેય

ખોટા ન'તા : તેમને માનવઘટનાની કેવી

અચ્છી કોઠાસૂઝ હતી; જ્યારે બીજું કોઈ ખાતુંપીતું હોય

કે બારી ઉઘાડતું હોય કે બસ, માત્ર કંટાળાથી ચાલ્યા કરતું હોય

ત્યારે પેલી યાતના કેવી ઉપસી આવે છે;

જેમ કે, જ્યારે વૃદ્ધ આર્દ્ર શ્રદ્ધા ને આવેશથી

કોઈ ચમત્કારિક જન્મની પ્રતીક્ષા કરતા હોય છે, ત્યારે પણ

વનની સીમા પરના જળાશય ઉપર ‘સ્કેઈટિંગ’ કરતાં,

એવાં કોઈ બાળકો હશે જ હશે

જેમને આવું કંઈક બને તેવી કોઈ ખાસ ઇચ્છા ન હોય.

તે બંદાઓ ક્યારેય ભૂલ્યા નથી

કે ભયંકર શહાદતે પણ કોઈ ખૂણેખાંચરે લપાઈ જવું પડે છે –

કોઈ ગંદી, વેરણછેરણ જગાએ –

જ્યાં કુત્તાઓ પોતાની કુત્તીય જિંદગી ગુજારે છે, અને

જ્યાં જુલ્મીનો ઘોડો પણ એક ઝાડ સાથે ઘસીને પોતાની

નિર્દોષ પીઠને ખજવાળતો હોય છે.

બ્રુઘલના ઇકારસમાં છે ને તેમ : બધું કેવું

સાવ હળવેથી આફતને ચાતરી જાય છે :

સમુદ્રમાં થયેલો પેલો ધુબાકો અને પેલી વછોડાયેલી ચીસ

પેલા ખેડૂતે સાંભળી પણ હોય,

પણ, એના માટે એ કોઈ ખાસ નિષ્ફળતા ન હતી;

લીલાં પાણીમાં અદૃશ્ય થતા પેલા ગોરા ગોરા પગ ઉપર

સૂર્ય તડક્યો હતો – નાછૂટકે;

અને પેલા મોંઘાદાટ નાજુક જહાજે આકાશેથી ગબડતા છોકરા જેવું

કંઈક વિસ્મયજનક જોયું જ હશે –

પણ–, એણે ક્યાંક તો પહોંચવાનું જ હતું અને

એટલે એણે સ્વસ્થતાથી સર્યા કર્યું.

(અનુ. સંજય ઠાકર)