નામાભિષેક

નામાભિષેક

ચીંધવું વસમું છે

કે અહીં આંગળી છેટ

સાંકડી ગલી હતી

ને રોજ સવારે આળસ મરડી

સૌના ઘરમાં કુંવાર કોરી સગડી

વીંટી આગ ઓઢણી

તરહ તરહની સોડમ સજવી દેતી

સામે ગજરો

પડખે બીડી પાન તમાકુ

ખૂણે મટણ ઇસ તરફ પ્યાજ પલીકડ વરણ ફોડણી

બિચમેં ખંભાહેઠ પાટિયું માંડી

ઝિંગા પાપલેટ રાવસ સુરમાઈ

અને તમે ઊભા છો ત્યાં

વેરાયા

ચોખા દાળ બાજરો ઘઉં પલળેલી ઘાસલેટમાં સાકર

વસમું છે કહેવાનું

આ વસ્તીમાં ખાલી રાશનકાર્ડ બચ્યાં છે.

અરધાં બળ્યાં

ધૂળમાં ખરડ્યાં દાટ્યાં

અને હજી ઝાઝું વસમું આ લખવાનું

કે નિશાળના ડંકા મિલોની સીટી બુટકી દેરીની ઘંટી કે

લીલી છતથી ઊંડ્યાં કબૂતર જેવી ભૂરી ભૂરી અજાન

સાંભળી કોઈ આવશે નહીં

અને હજી એથી વસમું

આ કમાન તૂટ્યા પતરે

કોકે ફરી લખેલું ઉતાવળે મેશાળ આંગળે

અજાણ લિપિમાં

આ બસ્તીનું નામ

વાંચવું વસમું છે લંકામાં

namabhishek