હિંમત હોય તો

છડેચોક લોકો સામે

ઊભા રહી

અંગ પરનું

એકેએક કપડું

ઉતારી નાખો.

કોઈ મશ્કરી કરે,

ગાળો દે,

ઉપદેશ આપે,

કે માર મારીને

ખોખરા કરી નાખે,

કદાચ.

એ પછીય હિંમત ને

હોશકોશ બચ્યાં હોય,

તો, ચોખ્ખા અવાજે

કહી દો સહુને :

‘આ તો શરૂઆત છે.’

ને પછી ઊતરડી ફેંકો

ડિલ ઉપરની ચામડી.

ત્યારે એવું બને,

કે લોકો તમને

પાગલખાનામાં દાખલ

કરાવે અથવા

આપઘાતના ગુના સબબ

જેલમાં પુરાવે.

એટલા પછીય હિંમત ને

સૂધમૂધ અકબંધ

હોય તો કહો :

‘ખરું કરવાનું તો

હવે આવે છે.

જાતને નાગી કરવાની છે.

ઉઘાડી પાડવાની છે.

‘કબૂલવાનું છે કે

કુંવારી કે પરણેલી,

પોતાની કે પારકી,

સંભ્રાંત કે ધંધાદારી,

જે ન મળી,

તેની સાથે મનોમન

ને મળી તેની સાથે

તનોતન, વિલાસ કર્યો છે.

‘પારકાનું સારું જોઈ દાઝ્યો

પણ મોઢે કહ્યું, કે

પારકાનું સુખ જોઈ

આંખ ઠરે છે.

‘મા-બાપ, ભાઈ-બહેનોને

હાંકી કાઢ્યા ને

રહેવાના ઘર પર

કબજો જમાવ્યો.

‘ભાગીદારનું સહિયારું

હતું એને

સાવ પોતીકું કર્યું.

‘અને એવું તો

કંઈ કેટલુંય.’

ના, ના આમાં પાપો

કબૂલવાની વાત નથી.

વાત કેવળ

તમે જે છો,

તે કબૂલવાની છે.

પરંતુ આમાંનું કશુંય

કરવાની તમારી

હિંમત ચાલે

તેમ નથી.

છતાં, તમે કવિતા લખશો.

શું કામ, ભલા ભાઈ?

hinmat hoy to

chhaDechok loko same

ubha rahi

ang paranun

ekeek kapaDun

utari nakho

koi mashkri kare,

galo de,

updesh aape,

ke mar marine

khokhara kari nakhe,

kadach

e pachhiy hinmat ne

hoshkosh bachyan hoy,

to, chokhkha awaje

kahi do sahune ha

‘a to sharuat chhe ’

ne pachhi utarDi phenko

Dil uparni chamDi

tyare ewun bane,

ke loko tamne

pagalkhanaman dakhal

karawe athwa

apghatna guna sabab

jelman purawe

etla pachhiy hinmat ne

sudhmudh akbandh

hoy to kaho ha

‘kharun karwanun to

hwe aawe chhe

jatne nagi karwani chhe

ughaDi paDwani chhe

‘kabulwanun chhe ke

kunwari ke parneli,

potani ke paraki,

sambhrant ke dhandhadari,

je na mali,

teni sathe manoman

ne mali teni sathe

tanotan, wilas karyo chhe

‘parkanun sarun joi dajhyo

pan moDhe kahyun, ke

parkanun sukh joi

ankh thare chhe

‘ma bap, bhai bahenone

hanki kaDhya ne

rahewana ghar par

kabjo jamawyo

‘bhagidaranun sahiyarun

hatun ene

saw potikun karyun

‘ane ewun to

kani ketlunya ’

na, na aman papo

kabulwani wat nathi

wat kewal

tame je chho,

te kabulwani chhe

parantu amannun kashunya

karwani tamari

hinmat chale

tem nathi

chhatan, tame kawita lakhsho

shun kaam, bhala bhai?

hinmat hoy to

chhaDechok loko same

ubha rahi

ang paranun

ekeek kapaDun

utari nakho

koi mashkri kare,

galo de,

updesh aape,

ke mar marine

khokhara kari nakhe,

kadach

e pachhiy hinmat ne

hoshkosh bachyan hoy,

to, chokhkha awaje

kahi do sahune ha

‘a to sharuat chhe ’

ne pachhi utarDi phenko

Dil uparni chamDi

tyare ewun bane,

ke loko tamne

pagalkhanaman dakhal

karawe athwa

apghatna guna sabab

jelman purawe

etla pachhiy hinmat ne

sudhmudh akbandh

hoy to kaho ha

‘kharun karwanun to

hwe aawe chhe

jatne nagi karwani chhe

ughaDi paDwani chhe

‘kabulwanun chhe ke

kunwari ke parneli,

potani ke paraki,

sambhrant ke dhandhadari,

je na mali,

teni sathe manoman

ne mali teni sathe

tanotan, wilas karyo chhe

‘parkanun sarun joi dajhyo

pan moDhe kahyun, ke

parkanun sukh joi

ankh thare chhe

‘ma bap, bhai bahenone

hanki kaDhya ne

rahewana ghar par

kabjo jamawyo

‘bhagidaranun sahiyarun

hatun ene

saw potikun karyun

‘ane ewun to

kani ketlunya ’

na, na aman papo

kabulwani wat nathi

wat kewal

tame je chho,

te kabulwani chhe

parantu amannun kashunya

karwani tamari

hinmat chale

tem nathi

chhatan, tame kawita lakhsho

shun kaam, bhala bhai?