રેખ્તા ગુજરાતી ઉત્સવ - 5 જાન્યુઆરી: વડોદરા | 11 જાન્યુઆરી: મુંબઈ | 19 જાન્યુઆરી: ભાવનગર - ફ્રી રજિસ્ટ્રેશન કરો
રજિસ્ટ્રેશન કરો
રેખ્તા
હિન્દવી
સૂફીનામા
રાજસ્થાની
પવનકુમાર જૈન
એમના લગ્નસમયનાં સર્વોત્તમ વસ્ત્રો
પહેરીને મારાં માતા-પિતા
ફરવા નીકળ્યાં છે
એમની સાથે એક
બાબાગાડી પણ છે.
એ બાબાગાડીમાં બેઠો બેઠો હું
મારી ઝીણી, પાંત્રીસ વર્ષની
આંખો વડે જાડા કાચમાંથી
દુનિયાને જોઉં છું.
જતા-આવતા લોકો હસે છે.
ગુસપુસ કરે છે
અથવા મોં ફેરવી લે છે
હું મારા માતા પિતાને પૂછું છું:
શું આપણે આ બાબાગાડીને
ફગવી ન દઈ શકીએ?
હું બરાબર ચાલી ન પણ શક્તો હોઉં,
અને હું એટલી ઝડપથી તો કદીય
નહીં દોડી શકું કે હું
ઑલિમ્પિક્સમાં ભાગ લઈ શકું.
પણ, હું ડગમગ પગલે
તો ચાલી જ શકું છું.
એમના હોઠોને વધુ જોરથી
ભીડીને તેઓ બબડે છેઃ
તારાથી બરાબર ચાલી નથી શકાતું,
તું દોડી તો શકવાનો જ નથી
અને તારી ઉંમરે કોઈ
ડગમગ પગલે ચાલતું જ નથી.
અમે ઘણા જ થાકી ગયાં છીએ,
છતાં તને બાબાગાડીમાં બેસાડીને,
ફરવા નીકળીએ છીએ.
દયા કરીને તું અમને
હવે વધુ ત્રાસ નહીં આપ.
સ્રોત
- પુસ્તક : આપણી કવિતાસમૃદ્ધિ (ઉત્તરાર્ધ) (પૃષ્ઠ ક્રમાંક 232)
- સંપાદક : ચન્દ્રકાન્ત ટોપીવાળા
- પ્રકાશક : ગુજરાતી સાહિત્ય પરિષદ
- વર્ષ : 2004