બાબાગાડી

બાબાગાડી

એમના લગ્નસમયનાં સર્વોત્તમ વસ્ત્રો

પહેરીને મારાં માતા-પિતા

ફરવા નીકળ્યાં છે

એમની સાથે એક

બાબાગાડી પણ છે.

એ બાબાગાડીમાં બેઠો બેઠો હું

મારી ઝીણી, પાંત્રીસ વર્ષની

આંખો વડે જાડા કાચમાંથી

દુનિયાને જોઉં છું.

જતા-આવતા લોકો હસે છે.

ગુસપુસ કરે છે

અથવા મોં ફેરવી લે છે

હું મારા માતા પિતાને પૂછું છું:

શું આપણે આ બાબાગાડીને

ફગવી ન દઈ શકીએ?

હું બરાબર ચાલી ન પણ શક્તો હોઉં,

અને હું એટલી ઝડપથી તો કદીય

નહીં દોડી શકું કે હું

ઑલિમ્પિક્સમાં ભાગ લઈ શકું.

પણ, હું ડગમગ પગલે

તો ચાલી જ શકું છું.

એમના હોઠોને વધુ જોરથી

ભીડીને તેઓ બબડે છેઃ

તારાથી બરાબર ચાલી નથી શકાતું,

તું દોડી તો શકવાનો જ નથી

અને તારી ઉંમરે કોઈ

ડગમગ પગલે ચાલતું જ નથી.

અમે ઘણા જ થાકી ગયાં છીએ,

છતાં તને બાબાગાડીમાં બેસાડીને,

ફરવા નીકળીએ છીએ.

દયા કરીને તું અમને

હવે વધુ ત્રાસ નહીં આપ.

babagaDi