રેખ્તા
હિન્દવી
સૂફીનામા
રાજસ્થાની
પોતાનાં સંતાન જેવી કાબરી ગાય વેચી
તેણે પિતાજીનું કર્યું
માથું મૂંડાવ્યું.
ખોબા જેટલી જમીન હવે તેનું
પેટ પાળી શકે નહીં
એટલી લાચાર બની.
તેણે ખભા પર હળ મૂકી
ખેતરે જવાનું બંધ કર્યું.
ધૂળિયું ગામ તેને જકારો દઈ રહ્યુ.
દૂ...ર...થી હવાએ ઢસડી આણેલા
ધૂમાડાની ભાષા તેણે ઊકેલી :
“આવ...આવ!?
તેને જીવવું હતું
તે ઊભો થયો
અને કોઈ પણ વિધિ વિના
તેણે
શ્રમ વેચનારાઓની
જમાતમાં જન્માંતર
કરી લીધો.
સ્રોત
- પુસ્તક : દલિત કવિતા સંચય (પૃષ્ઠ ક્રમાંક 171)
- સંપાદક : ગણપત પરમાર, મનીષી જાની
- પ્રકાશક : દલિત સાહિત્ય સંઘ
- વર્ષ : 1981