(ઇન્દ્રવજ્રા)

ઇલા! સ્મરે છે અહીં એક વેળા,

આ ચોતરે આપણ બે રમેલાં;

દાદાજી વાતો કરતા નિરાંતે,

વ્હેલા જમીને અહીં રોજ રાતે.

કૈં વર્ષ પ્હેલાં અહીં યુદ્ધ જામ્યાં,

ને વીર કૈઁ અક્ષય કીર્તિ પામ્યા;

આ ગામનો એક હીરો હણાયો,

કલ્યાણ-ચોરો અહીંયાં ચણાયો.

કલ્યાણ નામે અહીંનો સિપાઈ,

જે યુદ્ધમાં એક ગયો હણાઈ;

કેવી હતી અંતર દેશદાઝ!

એનો કહું હું ઇતિહાસ આજ.

એ ટેક ને શૌર્ય તણો જમાનો,

સાંખી શકે વીર ન એક ટાણો;

ના યોગ કે કાળ કંઈ વિચારે,

ને પાર ધાર્યું મનનું ઉતારે.

ખૂણે ખૂણે યુદ્ધનિશાન વાગે,

કુટુંબનો એક સપૂત માગે;

ને એમ અર્પે સહુ સર્વ શક્તિ,

એવી હતી ઉત્તમ દેશભક્તિ.

કલ્યાણને કેવળ વૃદ્ધ માત,

હૈયે હતી એક વિયોગ વાત;

કલ્યાણ તો એકલ આશ જેની,

ચિંતા ધરે એ દિનરાત તેની.

‘બચ્ચા ઊઠો!’ એમ સિપાઈ માતા

બોલી ય ડંકા રણના સુણાતાં;

‘ને ભાઈ! યુદ્ધે મુજની તું ચિંતા

સ્હેજે ન; તારે શિર છે નિયંતા.

બેટા ઉમંગે રણમાં સિધાવો,

સિપાઈ માતા કૂખ આ દીપાવો;

દાદા તણો યે રણમાંહી સાખો,

જીતી મરી વા કુળલાજ રાખો.

તારા પિતાએ કંઈ યુદ્ધ ખેલ્યાં,

ને હાય! એણે તહીં પ્રાણ મેલ્યા;

આશિષ દેતાં તુજ તાત જાતો,

તું તો હજી આંગણ ખેલતો’તો.

છે ફર્જ ભાઈ! કરવી અદા એ;

ને ધ્યાન માનું ધરજે સદા યે;

જો સ્હાય માતા, દિન આજ સારો,

ને વાળ વાંકો ય ન થાય તારો.

ને રંક માતા તુજ રંક વેશ,

તું રંક એથી નહિ રંક દેશ;

શું રંક એથી તુજ દેશ ભાવિ?

શોભાવ બેટા! પળ ધન્ય આવી.

સાચો સિપાઈ નહિ શક્તિ યોદ્ધો

જુએ, ઘૂમે એ થઈ વીર જોદ્ધો;

જે મર્દ બચ્ચો, રણમાં ડગે ના,

પાછો હઠે કે ભયને ગણે ના.

જ્યારે વળી યુદ્ધવિરામ થાશે,

ચૌટે છચોકે ગરબા ગવાશે;

એ હોંશ હૈયે ધરી હું ય જીવું,

આજીવિકા માટે જ વસ્ત્ર સીવું.

ને કીર્તિ તારી જગમાં ગવાશે,

એ કીર્તિપ્રેમી કંઈ વીર થાશે;

આદર્શ તારો વળી ભાવિ વાત,

એવી વધારે શી મને નિરાંત!

બેઠા, ઊઠો! દેશ સપૂત માગે;

ચૌટે બધે ચોક નિશાન વાગે;

ના ધર્મમાં ઢીલ જરા કરાય,

શું દેશદ્રોહી મુજ પુત્ર થાય!’

કલ્યાણ હૈયે હતી દેશદાઝ,

વ્હાલી હતી એ થકી કુળલાજ;

માતા તણાં વેણ સુણી ઊઠ્યો એ,

ને કુળદેવી સ્મરીને નમ્યો એ.

‘ઓ પુણ્યશાળી મુજ માતૃભોમ,

એ દાઝ જાગો મુજ રોમરોમ;

હા દેશ મારો, મુજ દેશભક્તિ,

એ દેશ સાટે મુજ સર્વ શક્તિ.’

કલ્યાણ માથે શિરપેચ બાંધે,

ને વૃદ્ધ માતા તલવાર બાંધે,

વેર્યા પછી ત્યાંહી શકુનથાળ,

બાથે લપેટ્યો નિજ એક બાળ.

ને ગ્રામનાકે તહીં પુત્ર માતા

આવી ઊભાં, જ્યાં જયગીત ગાતા

કૈં વીર જેનું રણશૂર ખૂન,

સ્વાતંત્ર્યની કેવળ એક ધૂન.

*

સૌ યુદ્ધ અંતે પુરપાટ હાંકે,

ને વૃદ્ધ માતા ગઈ ગ્રામનાકે;

ત્યાં વૃદ્ધ માતા નિજ પુત્ર ધારી,

‘કલ્યાણ! કલ્યાણ!’ વદે બિચારી.

ને – ને અહો યુદ્ધ જીતી પધારે!

સૌ ગ્રામહૈયાં ઊભરાય ત્યારે,

એ હર્ષઘેલાં સહુ લોક દોડે,

વ્હાલાં તણાં નામ જપાય મોઢે.

ત્યાં સૈન્યનો નાયક બોલ બોલ્યો,

એણે જ પ્હેલો જયભેદ ખોલ્યો :

‘કલ્યાણ હીરો રણમાં હણાયો,

પ્હેલો ધસ્યો એ જય તો ગણાયો.’

કલ્યાણ-માતા હતી હર્ષઘેલી,

એણે સુણી’તી જય-વાત પ્હેલી;

એ હર્ષને શોક અપાર ટાળ્યો,

કલ્યાણ પંથે નિજ પંથ વાળ્યો.

કલ્યાણ તો અક્ષય કીર્તિ પામ્યો,

ને આત્મ એનો સ્વરગે વિરામ્યો :

કલ્યાણ-ચોરો અહીં આ ચણાયો,

ને આત્મ એનો સહુમાં વણાયો.

આવે ફરી યુદ્ધપ્રસંગ જ્યારે,

સૌ વીર એની અહીં ભસ્મ ધારે;

ને ભસ્મ ધારી રણમાં પધારે,

કલ્યાણ-કીર્તિ હજીયે વધારે.

(અંક ૪૩)

(indrwajra)

ila! smre chhe ahin ek wela,

a chotre aapan be ramelan;

dadaji wato karta nirante,

whela jamine ahin roj rate

kain warsh phelan ahin yuddh jamyan,

ne weer kain akshay kirti pamya;

a gamno ek hiro hanayo,

kalyan choro ahinyan chanayo

kalyan name ahinno sipai,

je yuddhman ek gayo hanai;

kewi hati antar deshdajh!

eno kahun hun itihas aaj

e tek ne shaurya tano jamano,

sankhi shake weer na ek tano;

na yog ke kal kani wichare,

ne par dharyun mananun utare

khune khune yuddhanishan wage,

kutumbno ek saput mage;

ne em arpe sahu sarw shakti,

ewi hati uttam deshabhakti

kalyanne kewal wriddh mat,

haiye hati ek wiyog wat;

kalyan to ekal aash jeni,

chinta dhare e dinrat teni

‘bachcha utho!’ em sipai mata

boli ya Danka ranna sunatan;

‘ne bhai! yuddhe mujni tun chinta

sheje na; tare shir chhe niyanta

beta umange ranman sidhawo,

sipai mata kookh aa dipawo;

dada tano ye ranmanhi sakho,

jiti mari wa kullaj rakho

tara pitaye kani yuddh khelyan,

ne hay! ene tahin pran melya;

ashish detan tuj tat jato,

tun to haji angan khelto’to

chhe pharj bhai! karwi ada e;

ne dhyan manun dharje sada ye;

jo shay mata, din aaj saro,

ne wal wanko ya na thay taro

ne rank mata tuj rank wesh,

tun rank ethi nahi rank desh;

shun rank ethi tuj desh bhawi?

shobhaw beta! pal dhanya aawi

sacho sipai nahi shakti yoddho

jue, ghume e thai weer joddho;

je mard bachcho, ranman Dage na,

pachho hathe ke bhayne gane na

jyare wali yuddhawiram thashe,

chaute chhachoke garba gawashe;

e honsh haiye dhari hun ya jiwun,

ajiwika mate ja wastra siwun

ne kirti tari jagman gawashe,

e kirtipremi kani weer thashe;

adarsh taro wali bhawi wat,

ewi wadhare shi mane nirant!

betha, utho! desh saput mage;

chaute badhe chok nishan wage;

na dharmman Dheel jara karay,

shun deshadrohi muj putr thay!’

kalyan haiye hati deshdajh,

whali hati e thaki kullaj;

mata tanan wen suni uthyo e,

ne kuldewi smrine namyo e

‘o punyshali muj matribhom,

e dajh jago muj romrom;

ha desh maro, muj deshabhakti,

e desh sate muj sarw shakti ’

kalyan mathe shirpech bandhe,

ne wriddh mata talwar bandhe,

werya pachhi tyanhi shakunthal,

bathe lapetyo nij ek baal

ne gramnake tahin putr mata

awi ubhan, jyan jaygit gata

kain weer jenun ranshur khoon,

swatantryani kewal ek dhoon

*

sau yuddh ante purpat hanke,

ne wriddh mata gai gramnake;

tyan wriddh mata nij putr dhari,

‘kalyan! kalyan!’ wade bichari

ne – ne aho yuddh jiti padhare!

sau gramahaiyan ubhray tyare,

e harshghelan sahu lok doDe,

whalan tanan nam japay moDhe

tyan sainyno nayak bol bolyo,

ene ja phelo jaybhed kholyo ha

‘kalyan hiro ranman hanayo,

phelo dhasyo e jay to ganayo ’

kalyan mata hati harshgheli,

ene suni’ti jay wat pheli;

e harshne shok apar talyo,

kalyan panthe nij panth walyo

kalyan to akshay kirti pamyo,

ne aatm eno swarge wiramyo ha

kalyan choro ahin aa chanayo,

ne aatm eno sahuman wanayo

awe phari yuddhaprsang jyare,

sau weer eni ahin bhasm dhare;

ne bhasm dhari ranman padhare,

kalyan kirti hajiye wadhare

(ank 43)

(indrwajra)

ila! smre chhe ahin ek wela,

a chotre aapan be ramelan;

dadaji wato karta nirante,

whela jamine ahin roj rate

kain warsh phelan ahin yuddh jamyan,

ne weer kain akshay kirti pamya;

a gamno ek hiro hanayo,

kalyan choro ahinyan chanayo

kalyan name ahinno sipai,

je yuddhman ek gayo hanai;

kewi hati antar deshdajh!

eno kahun hun itihas aaj

e tek ne shaurya tano jamano,

sankhi shake weer na ek tano;

na yog ke kal kani wichare,

ne par dharyun mananun utare

khune khune yuddhanishan wage,

kutumbno ek saput mage;

ne em arpe sahu sarw shakti,

ewi hati uttam deshabhakti

kalyanne kewal wriddh mat,

haiye hati ek wiyog wat;

kalyan to ekal aash jeni,

chinta dhare e dinrat teni

‘bachcha utho!’ em sipai mata

boli ya Danka ranna sunatan;

‘ne bhai! yuddhe mujni tun chinta

sheje na; tare shir chhe niyanta

beta umange ranman sidhawo,

sipai mata kookh aa dipawo;

dada tano ye ranmanhi sakho,

jiti mari wa kullaj rakho

tara pitaye kani yuddh khelyan,

ne hay! ene tahin pran melya;

ashish detan tuj tat jato,

tun to haji angan khelto’to

chhe pharj bhai! karwi ada e;

ne dhyan manun dharje sada ye;

jo shay mata, din aaj saro,

ne wal wanko ya na thay taro

ne rank mata tuj rank wesh,

tun rank ethi nahi rank desh;

shun rank ethi tuj desh bhawi?

shobhaw beta! pal dhanya aawi

sacho sipai nahi shakti yoddho

jue, ghume e thai weer joddho;

je mard bachcho, ranman Dage na,

pachho hathe ke bhayne gane na

jyare wali yuddhawiram thashe,

chaute chhachoke garba gawashe;

e honsh haiye dhari hun ya jiwun,

ajiwika mate ja wastra siwun

ne kirti tari jagman gawashe,

e kirtipremi kani weer thashe;

adarsh taro wali bhawi wat,

ewi wadhare shi mane nirant!

betha, utho! desh saput mage;

chaute badhe chok nishan wage;

na dharmman Dheel jara karay,

shun deshadrohi muj putr thay!’

kalyan haiye hati deshdajh,

whali hati e thaki kullaj;

mata tanan wen suni uthyo e,

ne kuldewi smrine namyo e

‘o punyshali muj matribhom,

e dajh jago muj romrom;

ha desh maro, muj deshabhakti,

e desh sate muj sarw shakti ’

kalyan mathe shirpech bandhe,

ne wriddh mata talwar bandhe,

werya pachhi tyanhi shakunthal,

bathe lapetyo nij ek baal

ne gramnake tahin putr mata

awi ubhan, jyan jaygit gata

kain weer jenun ranshur khoon,

swatantryani kewal ek dhoon

*

sau yuddh ante purpat hanke,

ne wriddh mata gai gramnake;

tyan wriddh mata nij putr dhari,

‘kalyan! kalyan!’ wade bichari

ne – ne aho yuddh jiti padhare!

sau gramahaiyan ubhray tyare,

e harshghelan sahu lok doDe,

whalan tanan nam japay moDhe

tyan sainyno nayak bol bolyo,

ene ja phelo jaybhed kholyo ha

‘kalyan hiro ranman hanayo,

phelo dhasyo e jay to ganayo ’

kalyan mata hati harshgheli,

ene suni’ti jay wat pheli;

e harshne shok apar talyo,

kalyan panthe nij panth walyo

kalyan to akshay kirti pamyo,

ne aatm eno swarge wiramyo ha

kalyan choro ahin aa chanayo,

ne aatm eno sahuman wanayo

awe phari yuddhaprsang jyare,

sau weer eni ahin bhasm dhare;

ne bhasm dhari ranman padhare,

kalyan kirti hajiye wadhare

(ank 43)