અગડં નાચે, બગડં નાચે, નાચે તાતા થૈ,

તગડં તગડં કેવા નાચે, નાચે તાતા થૈ.

શિયાળો તો અગડં અગડં સુક્કી સુક્કી ડાળ;

પર્ણો ખરતાં વૃક્ષ-વેલનો ખાલી ખાલી થાળ.

આભે ઊંચે ઊડતા ઊડતા સરરર પતંગ-દોર,

ધાબળો ઓઢી રાત આવે જાણે કાળો ચોર.

છોરા કેવાં મસ્ત બનીને શેરડી ચૂસે ભૈ,

અગડં ભૈ તો કેવા નાચે, નાચે તાતા થૈ.

ઉનાળો તો બગડં બગડં વાગે નગારાં-ઢોલ,

બળતી જળતી બપોર કે’તી : ભૈલા, બારણું ખોલ!

હાંફે હાંફે સુક્કી ધરતી નદી-નાળાં ને ઢોર,

ધૂળ ધૂળ થઈ વાયરો દોડે કાઢી સઘળું જોર.

ગામગોંદરે છોરાં રમતાં હસતાં તાળી દૈ,

બગડંભૈ તો કેવા નાચે, નાચે તાતા થૈ.

ચોમાસું તો તગડં તગડં નાચે ચાતક-મોરા,

કાગળ હોડી લઈને દોડે નાનાં-મોટાં છોરાં.

મરક મલકે મુખડું કોનું સીમ કરે કલશોર,

આભ વરસે અનરાધારે ધરતી જળબંબોળ.

દાંડિયા લઈને ઘૂમે છોરાં દૂધ-પૌંઆ ખૈ

તગડંભૈ તો કેવા નાચે, નાચે તાતા થૈ.

અડગં બગડં તગડં કેરો જાદુ એવો થયો,

તાતા થૈ થૈ ખેલ વરસનો પૂરો કેવો થયો!